نمیدونم این حس رو چه طوری بیان کنم .. حس خوشحالی از این همه دانایی که مدتیه نسبت به خودم به دست آوردم .. خیلی برام جالبه و خیلی دوست داشتنی ! توی این چند ماه اخیر آدم های دور و برم رو خیلی بهتر شناختم و مهمتر از اون ها شناختی بوده که از خودم پیدا کردم و آقای همسر نازنینم ..
توی این چند وقت من فهمیدم حس حسادت چیه و آدم های حسود دور و برم چه کار میکنن ... شاید باورتون نشه اما توی این 27 سال عمری که از خدا گرفتم واقعا نمیدونستم این حس چی هست و فقط اسمی از اون رو میشناختم .. شاید به این دلیل که خانوادم هیچ وقت این طوری نبودن و هیچ وقت این حس بین هیچ یک از اعضای خانوادم رد و بدل نشده بود !!
گاهی اوقات توی تنهایی خودم به این فکر میکردم که فلانی فلان کار رو کرد فلانی فلان چیز بزرگ رو خرید و کاش من میتونستم یا داشتم .. اما هیچ وقت فکر نکردم جای اون باشم همیشه به این نیت که به بهش برسم .. لحظه ایی بعد فکر میکردم که وایی تو حتما الان داری حسودی میکنی و خودم رو سرزنش میکردم .. در صورتی که حالا میفهمم اون حس هر چی بود حسودی نبود شاید فقط حسی بود برای بهتر شدن ...
اما حالا میفهمم بعضی آدم ها نه فقط به خونه و ماشین و پست و مقام و جایگاه .. بلکه به ساده ترین هایت حسادت میکنند .. به ازدواجت ..به خانه ی کوچکو گرمی که داری .. به مهربانی تو و همسرت .. به صورتی که تو در نقش بستنش هیچ کاره بوده ایی .. به رفتار مهربانی که داری ... به شخصیتت .. به یک خوش گذرانی ساده در سفرت .. به قهقه ی شادی ات و به کوچکترین چیزهای زندگی ات .. حسادت میکنند و این سبک ترین چیزیست که این روز ها دروناشخاصی یافتم که به هر حال با آن ها روبرو میشوم !!! (میشود گفت بعضیهایشان را هم کنار گذاشتم!!)
خدایا شکرت مرا از این حس بیهوده مبرا داشته ایی و من میدانم که بنده ی مورد لطف قرار گرفته ی تو ام دوستت دارم و از تو میخواهم تا ابد در کنارم باشی .. آمین .
کنار گذاشتنشون لذت عجیبی داره. حس قدرت میکنم من.
آره حس قدرت و یک جور بزرگ شدن در برابرشون !!