درد دارم ..

من درد دارم .. درد من از جنس تن نیست ..شاید از جنس مردمم باشد .. شاید از جنس.. نمیدانم .. دیوانه شده ام گویی .. وقتی مینشینم تا کلمه ایی منویسم چیزی پیدا نمیکنم گر چه تا قبل از اینکه دست به قلم شوم تمام حرفهایم را با خود میزنم فحش هایم را میدهم و انگار ذهن را خالی کرده باشم درون باتلاق قلبم !!

من درد دارم درد غربتی که نیست درد بی کسی آدم ها ... درد مردی که هر روز  تمیز و اتو کشیده پای آن نهال خشک شده بی سایه مینشیند و ساعت ها با خودکار یا چیزی که نمیدانم چیس دردستانش بازی میکند ... درد مرد معادی که حوالی میدان راه آهن بساطی از لباس ها کفش های کهنه ایی پهن کرده و در خماری خود چر میزند و هر لحظه فکر میکنی همین حالا با صورت به زمین فرود خواهد امد !! درد کثیفی است وقتی توی  کوچه پس کوچه های این خیابان ها بوی فقر  به جای بوی غذا هر جایی با دماغت بازی میکند !

ولی من باز هم درد دارم .. درد خودم درد تو درد همه مان را انگار این روزها من به دوش گرفته ام .. درد مادری که از عذاداری می اید ..تا 2 صبح عذاداری کرده ا برای کودکش غذایی بگیرد و وقتی در کوچه موتوری به او میخورد و همه ی غذایش میریزد داد  میزند .. زجه میکشد میگرید .. نه از درد دست نه از درد پا  از درد بی غذا شدن بچه اش و داد میزند غذای بچه ام رو ریختی خدا لعنتت کنه :(   واینها همه درد من میشود به یکباره درد من ناتوان میشود ..

منی که مگر میتوانم چه کار کنم برای کارگری که از صبح تا شب جان میکند و اخر شب حتی نمیتواند برای کودکش یک پفک بخرد ... پفک مگر چیست که باید حسرت کودکی باشد ؟

درد دارم و حرف میزنم اما من هم فقط حرف میزنم ...من هم مثل تو میروم و می ایم ناراح میشوم آخر سر پول هایم را تا جایی که میتوانم در شکمم پر میکنم  و میترسم از گرونی و بی پولی و اینکه نکند روزی کم بیاورم !! هر روز لپ تابم را باز میکنم و اشغال های فیس بوک را با دقت مرور میکنم و فکر میکنم به کاغذ هایم به  رنگ هایم و به وسایل خانه ام .. به داشته ها و نداشته هایم و گاهی به خودم میبالم و گاهی حسرت میخوورم  و میترسم و میرسم و میترسم و من هم میشوم یکی مثل تو یکی مثل ما ..

این روزها اما دنبال راه میگردم .. گر چه انگار بن بست ها زیاد شده اند .. این روزها دیوانه تر از این حرفهایم که بنشینم و  بازی کنم !!

آیدا مرداد 1391